In een mix van mist en regen zeeg ik neer bij geknakte lichaam
dat erbij lag als een vleugellamme engel die nog eenmaal in
excelsior naar me glimlachte in een stille doordringende noodkreet.
De laatste kus die ik je gaf was het sacrament van de liefde, je laatste
woorden waren heraldische ridders die onvermijdelijk op deze
bloedigere veldslag zouden volgroeien tot mijn grootste kwelduivels.
Die nacht hoorde ik je leven stoppen en je laatste hartslag was het
dichtslaan van de poorten van de hel waar ik vanaf dan voor eeuwig
achter vastzat, terwijl de absolutie van het gemis deel van mezelf werd
in de kennis dat we beiden stierven die fatale vernietigende zomernacht.
Vanuit de hel zou ik altijd opwaarts de hemel af turen naar een teken.
Verloren engel, in pijn geboren duivel.
Foto; Pixabay rechtenvrij.
