Jing Lin Mae

Jing Lin Mae

Geen vermoeden dat onder de zwarte cape twee ogen op de loer

lagen om mijn hart te bestormen en in te lijven in je leefwereld.

Woudgeluiden verplaatsen zich onzichtbaar naar het ritme van

je hartslag, ik las je gezicht als een manuscript van lang vervlogen

tijden, toen hoogpriesteressen draken konden temmen met hun

zeemzoete woorden en legers opvorderden met de belofte van

hun aanwezigheid terwijl anemonenvormige wolken de vleermuizen

van het kwaad tegenhielden in de zucht der zielen en de kus der

verdoemden om het ultieme verhaal te beleven in de schaduw van de

zandlopers en de inademingen van de eeuwige lotsgeliefden.

 

Geen vermoeden dat vanuit je wimpers je telkens weer blikken

lanceerden die zich verankerden in de wankele steigers waarin

mijn hart bleef kloppen in de dwaze illusie van ongenaakbaarheid.

Je lichaam was de tempel waarin ik kwam te bidden om je telkens

weer met het wisselen van de eeuwen terug te vinden op het

altaar van je schoonheid en de rust van je onstuimige ziel.

De eerste kus was als een zegelring die je behoedzaam rond

mijn vinger schoof om als tijdmeesters te reizen doorheen

werelden die nog het daglicht moesten zien en gevoelens die

ons verhaal zouden beschermen als acolieten der engelen.

Voor altijd!

 

Foto: Pixabay rechtenvrij.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *