Asta

Asta

De eerste maal dat mijn ogen jou gezicht verkende vroeg

ik mij niet alleen af wanneer ik je al had gezien maar ook

wanneer ik je ging terugzien, in een wereld waar de wolf

bang is van roodkapje hoorde ik je Vikingbloed stromen

door je aderen als een dreigende rivier die me naar de

draaikolk zou leiden van je ziel, waar ik net niet in zou

verdrinken en landen op de oevers van je goddelijke lichaam.

 

De eerste maal voelde ik me de laatste druïde, poortwachter

van de oneindigheid omdat ik telkens weer je naam graveerde

in de oude eik die de steunpilaar was van mijn hart en geest.

De wind was aan het zuchten in een bries van bedwelming en

mijn psychische strijdbijl kon ik eindelijk neerleggen aan je

voeten, omdat je de dochter van Freya was die naar me toekwam

om mijn hart te helen met honingbier terwijl ik juist een Walkure

had verwacht die me kwam halen uit het slagveld van mijn leven.

 

De eerste maal was je stem de bezegeling van de oude sagen

die sinds mijn jeugd de nerven waren van mijn eenzame ziel,

ja aanraking was het aftasten van de hemelsluizen die me een

ongekende rust gaven, het slagschip in mijn geest kon veilig de

haven binnenvaren omdat je aanwezigheid de loods was die me

door de zandbanken van mijn ziel kon maneuvreren tot aan de

steiger van mijn genetisch testament, een verhaal stopt nooit…

 

Afbeelding: rechtenvrij Pixabay.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *