Laurence

Laurence

Sluit je ogen, zei ze tegen mij en in de achterbuurten van mijn brein

zag ik de zwarte nacht in stegen die overwegend waren opgetrokken

met kasseien voor elke emotie die ik ooit had opgevangen met

een onzichtbaar schild vol met impact littekens van afgeschilferde

verf en illusies die zonder waarschuwing het leven lieten in mijn dagen.

In de donkere seconde toen ik mijn ogen sloot, was ik de spiegel die

zich breekbaar opstelde in de verwachting dat de weerkaatsing

alweer eens zou worden van splinter breuk en verbrijzeling.

 

Onder gesloten ogen voelde ik plotseling de warme druk van je lippen

die zonder aankondiging je ziel liet wandelen op mijn zintuigen, in

complete prachtige duisternis en in een stilte welke zalvend neerstreek

op het neuriën ritme van je ademhaling en versterkt door je huidparfum

die een graffiti verklaring aflegde op de muren van mijn geweten op de

hoek tussen hoop en verwachting, de zoektocht eindigde die dag

alsof hij nooit had bestaan, als een evidentie dat geschreven was in

lang vervlogen tijden, tussen nevelslierten van kometen en sterren.

Toen ik mijn ogen sloot, opende jij mijn hart…

 

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *