Wanneer ik ontwaak wil ik overvallen worden door je parfum
die in de laatste nachtnevel een landing uitvoert op mijn poriën
en ik in de verte je stem herken als een melodie van de rivier
die door mijn ziel zich een weg baant in mijn verre herinneringen.
In de glazen kooi van mijn nachtelijke verzuchtingen zijn de tralies
gemaakt van pijnlijke momentopnames en ben jij de cipier die
me kan bevrijden, als een tatoeage die verdampt op het bevel van
je stem wil ik nog eenmaal de rust vinden die ik alleen kon vinden in de
diepte van je amandelogen die de vertaling van mijn ziel bevatten.
Wanneer ik ontwaak zal ik je kussen en zo mijn wonde dichtschroeien
terwijl je tranen zich zullen vermengen met een hemelse regen, want
tranen en druppels zijn neven in de genealogie van de eenzame zielen.
In de opluchting van een kleine lach zal ik beseffen dat ik nooit
ben vergeten hoe je me kon betoveren in de simpliciteit van je zijn.
Hoewel ik de wereld zal achterlaten, zal het thuiskomen zijn over de
nevelgrens, op de jasmijnrivier die altijd sinds je vertrek heeft blijven
stromen in mijn hart; de engel met gebroken vleugels heb ik eindelijk terug.
Foto: rechtenvrij.
