Vorstin van mijn hart

Je ogen doorboren nog elke dag mijn gedachten en je

satijnen naam raast nog steeds als een mustang door

mijn aderen, ik hap nog naar adem in de troosteloosheid

van een dronken morgen en een avond welke weeskind

is van stukgelopen dromen in een wereld die nooit aan je

tippen kon, in elke kaarsvlam zie ik je silhouet dansen op de

muziek die we samen liefhadden in de extase van onze liefde.

In de wolken herken ik nog steeds je ranke silhouet, hoog

in de hemel, waar je nu slaapt en over me waakt als de

godin die je altijd voor me bent geweest, in mijn innerlijke

stormen zie ik je staan op de vuurtoren van de nacht als

een heerlijk dessert in de vooravond van mijn leven.

Soms hoor ik je stem zingen wanneer het geruis van de

stad verbannen wordt in de diepste vergeetput van mijn hart.

Mijn rijk zou ik geven om nog eenmaal je te kunnen aanraken,

de elektriciteit te voelen die rechtstreeks uit je ziel mijn poriën

deed dansen in de hypnotische roes van het ultieme gevoel, de

cocktail van je finesse en de ruwheid van mijn woorden, de

verkondiging dat liefde de sublimatie is over de  wrede dood.

Je bent nog steeds en blijft de vorstin van mijn hart.