Op een druilerige morgen sta je op en besef je dat je kleding draagt
gemaakt met herinneringen en je de stropdas bewust uit de weg
gaat, je draagt enkel een aftershave welke een smeltkroes is van
huidaroma’s, zilte tranen en exotisch zweet, je kleine huidplooien
staan als bumpers die deskundig de slagen hebben ontweken of gevangen.
In de spiegel herken je de lichtjes die branden in de zolderkamer van
je irissen en als ongevraagde regisseur speel je de film af van je verhaal.
In een letterlijk ogenblik herdenk je hen die je hebben verlaten, mislopen
op de wissels van rails van je bestaan, of erger nog, zij die nu het laatste
station hebben gepasseerd ergens over het nevelgordijn, in de mist van
de tijd, gezichten vervagen, namen worden moeilijk om terug uit te spreken,
maar de liefde en de pijn, voelt aan als gisteren, als een geurige whisky
die een nasmaak achter laat, die zich nestelt in de spreekkamers van de ziel.
Gedragen door een achtergrond melodie sleep je de momenten terug
in je herinnering, als een meedogenloze procureur die je subtiel wijst
op wat je hebt verloren, welke gokken je verkeerd inschatte in de roulette
van je leven, op een moment gekomen van ‘rien ne va plus’ sta je op,
alleen met je gedachten, je spiegelbeeld is nu de schaduw van wie je bent,
al hetgeen je nu rest zijn de emoties die aan je kleven als nectar voor
de geest, de rook rond je hoofd is nu verdwenen, rijk meet zich in de
waarde van je beleefde momenten, berusting is wat de rebel in mij
voor altijd zal verwerpen, vrijheid is meester zijn in eigen hoop en ziel.
