Kimono handen

Kimono handen

despair

 

Met kimono handen heb ik de zijden

stilte aan elkaar geweven tot een web

van glazen herinneringen.

In het satijn zuchten

van de perkamenten leegheid

heb ik je stem kunnen horen

als krassen van een ganzenveer

in het manuscript van mijn leven.

 

Dochter van Thalassa, aanhoor me,

stuur golvende woorden naar me toe

en neem mijn gebroken lichaam in bewaring,

omarm met de room der illusie,

de berusting van gemiste verhalen.

 

Met het schuim der golven kan je

me een cape maken en me bevrijden

uit een arachnofobische onzekerheid.

Laat mijn ziel dwalen over een

koraalkerkhof in het rijk

van de onmenselijke rust.

 

 

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *